Reisverslag deel 1

Lieve allemaal,
Vandaag eindelijk gewoon internet op mijn computer! Zelfs de telefoon doet/deed het meestal niet hier in het hotel. Litouwen heeft gratis internet voor iedereen, maar een te betalen netwerk probeert het steeds en blokkeert alles. Gmail doet het nog steeds niet (goed), maar nu werk ik in mijn computer thuis en dat is (hoop ik!) ok! Omdat g-mail het niet doet kan ik geen foto’s versturen. Maar daar vind ik nog wel een oplossing voor.

Wat is er gebeurd tot nu toe?
We hebben een prima reis gehad naar Litouwen. Hebben op het piepkleine vliegveld een fantastische auto gekregen (gehuurd natuurlijk), en waren helemaal gelukkig met de net gekochte Tom Tom, en vooral met wat we zagen toen we door dit land reden. Alles was prachtig fris lentegroen, en overal, echt overal groeien de paardenbloemen. Twee keer voorjaar dit jaar, echt fantastisch!

Litouwen is een uiterst dun bevolkt land, licht heuvelachtig en ontzettend groen. Veel bomen, en tot nu toe geen donker dennenbos, maar vooral veel loofbomen en wat bijzonder lijkt, veel berkenbomen. Het was prachtig warm weer. Iedereen blij want het is hier lang heel erg koud geweest, vooral ’s nachts. (de gemiddelde zomertemperatuur is trouwens 18 graden geloof ik.)

Geert en ik besloten eerst naar het hotel te gaan en daarna naar het kantoor van de HANZEKaunas.it . Het hotel was moeilijk te vinden, ik had niet helemaal het goede adres, maar er gebeurde iets geweldigs! Geert vroeg aan een man die een huis aan het bouwen was of hij wist waar jachtclubas Baltas Buras was (en het adres, het moest ergens in de buurt zijn) De man sprak alleen Litouwers, maar nam de telefoon van Geert (met kaart) uit zijn hand, bewerkte hem wat en maakte Geert in twee seconden duidelijk hoe we moesten rijden. Gekke gewaarwording was dat!

De hoofdwegen zijn prima hier, maar de secondaire wegen zitten helemaal vol kleine tot hele grote gaten. We dachten dat we aan het eind van de wereld terecht kwamen, maar zagen ineens een prachtig stuwmeer, een vervallen kasteel, mensen aan het zonnen en zwemmen, een vervallen haven , een restaurant (belangrijk dachten we!) en een gebouw Dat ons hotel bleek te zijn.
Ontzettend aardige mensen hier, praten met handen en voeten (wat ik wel gewend ben) en een supper eenvoudig hotel(motel dus). Even wennen, vooral aan het minimale sanitair, maar een fantastisch bed! We slapen hier echt heerlijk.

Toen naar Kaunas. Het kantoor van de Internationale Hanzedagen ligt, net zoals Santacos (even kijken straks of je het zo schrijft) in de oude stad van Kaunas.
Toen we met veel moeite, een stuk lopen, maar ook veel te ontdekken, bij het kantoor waren, waren we helemaal verwonderd. De kleine hal lag helemaal vol met oude boeken. Op de tafel heel hoog opgestapeld, langs de kant etc. Later bleek dat er twee kunstenaars een installatie maken waar boeken de basis van zijn.
Dovidas, mijn manager, was er niet. Maar wel Andreas. En verder vele duidelijk hard werkende mensen in volle kantoortjes. Andreas vertelde dat ik Dovidas zo zou ontmoeten. Maar er was net een ongeluk gebeurd met een van de artiesten. Later bleek dat een van de reuze aardige jonge mannen (een poolse jongen met een moeilijke naam) in zijn been had gezaagd (in plaats van in de dikke eikenhouten boomstam waar hij al prachtige ganzen uit had gezaagd en gekapt.)
Gelukkig kwam net de ambulance aan toen wij er ook aankamen, het bespaarde Geert dat hij iets moest doen!
Achteraf viel alles reuze mee. Enkele hechtingen en een paardagen rust. Vandaag moet hij weer verder met zijn kunstwerk.

Andreas reed ons op de manier waarop ze hier rijden door de spits, wees ons de twee restaurants waar we ’s middags en ’s avonds kunnen eten, en daar kwamen we op een prachtige plek. Echt fantastisch dat ik daar mijn werk kan en mag zetten!!!
Er waren verschillende mensen aan het werk. Volgende keer schrijf ik daar over . Leuke en gekken mensen. Beroemde kunstenaars in hun land (en in Europa soms), zo bleek. Het wordt echt geweldig.
Volgende keer meer. Nu moeten wij ook naar de werkplek. Iedereen is al weg met de bus, die elke morgen en avond iedereen brengt en haalt. Wij gaan met onze auto, dat voelt en is minder gebonden.
Tot de volgende keer, een fijne dag
Lieve groet van MARIJKE en GEERT

 

Reisverslag deel 2

Dag Lieve mensen,
Het lijkt alweer eeuwen geleden dat we hier aankwamen, maar ik wil toch proberen te schrijven wat er allemaal is gebeurd deze dagen.

Veel van de kunstenaars waren al een paar dagen hier en hadden, net als wat ons gebeurde de eerste dag, veel gewacht en nog eens gewacht o.a. op het materiaal dat ze nodig hadden om aan de slag te gaan. Dovidas, een erg aardige jonge man, doet erg zijn best , rijdt af en aan om materialen te regelen en te organiseren en regelt voor iedereen zo nodig een (of meer) volontairs, om te helpen. Hij heeft alles onder controle en het voelt ook of alles op tijd klaar komt, alleen wil iedereen gewoon aan het werk! Je zou verwacht hebben dat veel materialen er al zouden zijn. Maar dat was niet zo. Tenten om onder te werken en spullen droog te houden, tafels en stoelen om aan te werken en op te zitten, schoppen, zagen, hamers en veel ander materiaal… Voordat iedereen aan het werk kon moest dat allemaal geregeld worden. Een van de mensen zei, ‘volgende keer kom ik ook later want dat scheelt dagen wachten’ !

Waar wij de eerste dag op wachtten was vooral op tijd om even te praten met Dovidas . Hij had bij onze eerste ontmoeting al kleine proefjes gegeven die gemaakt waren van twee foto’s. Het zag er geweldig uit zo in het klein. De foto’s worden gedrukt op doorschijnend – helder acryl. Dit wordt bevestigd achter 8 mm dik helder plexiglas. We besloten om de foto’s te spiegelen zodat de achterkant de voorkant werd. Net iets mooier dan door het plexiglas heen te moeten kijken om de foto op de goede manier te zien. Het is trouwens de bedoeling dat je om de platen heen loopt en ze van alle kanten goed kunt zien. Dat was om te beginnen. Dovidas ging mensen aan het werk zetten om de platen te zagen en polijsten en om de foto’s te drukken en later te bevestigen. (En naar ik hoop, er ook nog hufterfolie op te laten plakken zodat ze minder snel beschadigen.)

De volgende dag vroeg hij of ik de foto’s ook op een stick had. Wat ik natuurlijk had, maar in het hotel! Ook dit kwam goed (al duurde dat even omdat ik geen verbinding had met mijn computer etc. ). Dovidas wees me ook de plaats aan waar de installatie moest komen. In het park (naast het kasteel van Kaunas) aan de groene oever van de Neminus. Ze waren daar een beach aan het maken. Een stuk daar vandaan had een commissie (van Architecten, Galeriehouders en Kunstenaars en niet te vergeten de Burgemeester)besloten dat het een goede plaats zou zijn. De rivier op de achtergrond en enkele bomen, zodat je genoeg licht had om door de platen heen te kijken.

Er werd / wordt hard gewerkt. Groot monumentaal werk, maar ook minder groot werk. Een groten stalen ‘ golf’ werd gelast en deze lasnaden worden alweer dagen door de Duitse kunstenaar afgewerkt. Er komt een installatie van staal en hout waar viel kolommen met boeken in verwerkt gaan worden. (Dit wordt gemaakt door een fantastische aardige gekke oude vrouw uit zweden en haar man die het laswerk etc, doet. Beide 75 jaar maar zelfs het beton versleept hij zelf. Een Franse man is bezig met de wilgenbomen van het park. Van wilgentakken maakt (vlecht) hij een grote installatie. Het wordt een Centurias (een mens/paard) die met pijl en boog te strijden gaat. Gisteren, zondag , waren er veel mensen in het park om zich te vermaken. Nieuwsgierig ook in wat er allemaal aan het gebeuren is, vragen stellend en een heel enkele keer ook bedenkelijk kijkend.. Een jongetje van een jaar of acht kwam langs de takken- installatie (in wording) en zei verwonderd ‘ Kijkt mama, een Centurias!’

Op de punt waar de Nemunis en de Neris samen komen bouwen enkele Litouwense kunstenaars een grote houten installatie waar op zaterdagavond vuurwerk van gemaakt moet worden. Ook al aardige mensen die regelmatig komen vragen hoe mijn werk opschiet.

Ik geloof dat ik/wij eigenlijk weinig zelf kunnen doen! Nadat ik tijdenlang gekeken heb wat precies de beste plaats is voor de vijf fotoplaten, en toen deze plaats gemarkeerd had, was ik helemaal tevreden. Het voelde echt goed. Eindelijk iets gedaan!

Zaterdag hadden we een vrije dag en we konden met een busje naar de beroemde kruizenheuvel, hier zo’n 150 km. vandaan. De manier om wat meer van het land te zien en een belangrijke bezienswaardigheid. Hier zal ik later meer van vertellen. Toen we terug waren in Kaunas voor het avondeten ging iedereen even kijken hoe het met hun kunstwerk (in wording) ging.

Helemaal verbaasd en gelukkig waren Geert en ik toen we zagen dat de drie meter lange palen (tien in totaal) van 10 bij 10 cm., waren aangekomen en dat er al in elk een 90 centimeter lange gleuf in was gemaakt (wel erg breed! Wel 1 ½ cm. en de platen zijn maar 8 mm) en dat zelfs de palen werden geschuurd en bewerkt. Nu is het wachten op de platen. Die zullen vandaag, maandag klaar zijn. Hoe die gelijmd moeten/ gaan worden, ben benieuwd, maar we zien wel want ik heb er het volste vertrouwen in dat alles goed komt, zo zei ik al.

Als het zo verder gaat dan ga ik gewoon door met het maken van een fotoreportage. Geert maakt praatjes met iedereen en maakt prachtige filmpjes. Hoop dat het deze dagen nog lukt om foto’s op computer te krijgen (g-mail werkt nog steeds niet en dat is de enige manier om een picasa-album te maken als ik niet thuis ben.

Ondertussen gebeuren er veel erg interessante dingen. Van de mensen – waar we elke dag twee keer mee in het restaurant zitten – komen er veel uit de Oostbloklanden. We praten veel en veel ligt ook erg gevoelig. Daarom waarschijnlijk hebben we ook erg veel plezier met elkaar. Dat is veel makkelijker en iedereen wil en goede tijd hebben hier!

Ik stop voor vandaag, de zon is ondertussen weer gaan schijnen en dat maakt dit land geweldig om te zien. We gaan nu met onze auto naar Kaunas waar men druk bezig is alles aan het opbouwen voor het komend week-end. Ben benieuwd wanneer we er niet meer door mogen met onze eigen auto! Dag! Tot de volgende keer.
Lieve groet van Marijke en Geert.

 

Reisverslag deel 3

Gisteren zouden dan eindelijk de fotoplaten klaar zijn. De vijf foto’s van 90 cm. hoog en 120 cm., breed worden afgedrukt op transparant acryl. Daarna bevestigd op 8 mm. dik plexiglas. In a3 formaat ziet dit er geweldig uit, In het groot is het voor de eerste keer dat ik deze afdrukken laat maken. Het is erg spannend hoe het gaat worden. Zeker in combinatie met de houten palen (tien bij tien cm. drie meter hoog) waar de platen in bevestigd gaan worden. Dovidas hield ons nog even in spanning, maar kwam uiteindelijk vertellen dat er een fout was gemaakt. De lengte en breedte van de foto’s waren verwisseld. Omdat ik, toen we dat hoorden, echt zeker wist dat we niets aan mijn installatie konden doen, hadden we tijd om de stad te zien en naar wat musea en galeries te gaan. Meer dan fotograferen, (ik ben een reportage aan het maken van de ontwikkeling van de kunstwerken en de voorbereidingen van de Internationale Hanzedagen hier in Kaunas,) af en toe wat mensen helpen en vooral veel praatjes maken, konden we tot nu toe niet doen. Alleen had ik elke keer het idee dat ik in de buurt van het SANTAKA-park moest blijven. Je wist nooit of er toch actie was en je aan de slag kon. Vandaag dus officieel vrij, want de fotoplaten zouden zeker niet voor vanavond komen.

Kaunas is duidelijk een plaats die zich aan het herstellen is van al de oorlogen en bezettingen. Het is geen ‘ rijke’ plaats. De gebouwen die hersteld zijn zien er wel mooi en statig uit. Veelal geschilderd in verschillende kleuren beige. Vorig jaar was ik – ook voor de gemeente Doesburg – naar de HANSEartWORKS in Parnu in Estland, ook een van de drie Baltische Staten. Hier werden in 2010 de Internationale Hanzedagen (voor de 30ste keer!) en de HANSEartWORKS (voor de 4de keer.) gehouden. .In Parnu waren ook veel huizen vervallen en oud, maar in deze stad zijn veel van de huizen en gebouwen kleurrijk geschilderd en opgeknapt, tenminste aan de buitenkant. Ons hotel daar was prachtig en statig, maar het hout van de raamkozijnen was zo verrot dat je er je vinger door kon steken..Wat dat betreft een heel verschil met het hotel waar we nu zijn! Dit gebouw was ooit een loods en nu nog is het een onderdeel van de jachthaven aan het stuwmeer van Kaunas. Het is gek om elke dag eerst meer dan een half uur in de bus te zitten en hobbelend over de slechte wegen heen en terug naar Kaunas te gaan. Maar tegelijk heel bijzonder met al die verschillende mensen, de andere kunstenaars. De twee Russische Victors, een oude man en een jonge man, spreken alleen Russisch.. Alleen Anne uit Polen spreekt een beetje Russisch. Wij verstaan niets van wat ze zeggen, maar ook niet wat onze chauffeur ons vertelt. Met hem kunnen de twee Victor wel spreken!

Hier in Kaunas is men dus (ook) weer na de bevrijding in 1992 aan het herstellen gegaan, o.a. met geld van de EU, maar er is nog heel veel niet gedaan of men is gestopt. Er zijn enkele prachtige gebouwen en vooral ook kerken. Sommige weer helemaal in oude staat, De kerk naast het kasteel van Kaunas, de St. George’s Church, is aan de buitenkant voor een deel mooi hersteld, voor een ander deel echt heel provisorisch. .Ook aan de binnenkant is een vleugel in gebruik en opgeknapt, maar je krijgt de schrik van je leven als je verder kijkt. Ooit was er een prachtige preekstoel, hoog prijkend aan de muur. Je weet het maar er is niets van over. Van het meeste niet trouwens. De kerk is tijdens de laatste Russische bezetting gebruikt als zoutopslag. Het is zo jammer dat ik de foto’s niet kan opsturen die bij dit verhaal horen. Dit komt nog!

Het nieuwe gedeelte van Kaunas is echt heel anders. Kaunas heeft de langste autovrije winkelstraat van Europa. Bijzonder is dat er overal.veel mooie kunst op straat te zien is. Ook bijzonder:zijn de art-shops (in de oude stad, waarschijnlijk vanwege de kunstacademie die daar is), en de vele mooie boekwinkels die er te vinden zijn. De grootste boekenwinkel bestond bijna voor de helft uit kinderboeken!!

Ondanks het weinige mooie weer hier, lijkt het of de mensen veel buiten leven. In het Santakapark (waar de Neminus en de Neris in elkaar samenvloeien) en we onze beelden en installaties aan het bouwen zijn, zie je overdag veel moeders en oma’s met kinderwagens. (zo gauw er een vader in de buurt is rijdt of draagt hij trouwens vol trots zijn kinderen). Men zit in het gras, te lezen en wat te kijken. Tegen de middag en avond, en zeker afgelopen weekend, waren er heel veel mensen in het park.. Zij genieten van het groene gras, de duizenden paardenbloemen, de prachtig onderhouden en oude bomen. Van de ruimte, de rivieren en het buiten zijn. Veel paartjes zie je innig samen zitten of liggen. Iedereen vindt het heel gewoon dat het een ontmoetingsplek is en een plaats om even samen te kunnen zijn. Niemand doet dingen die aanstoot zouden kunnen geven. Je ziet trouwens zelden iemand roken. Buiten alcohol drinken is verboden, zo lijkt het. Veel politie rijdt rond en kijkt. Maar dit is niet dreigend maar heel gewoon (in mijn ogen!).

Wat ook opvalt is dat men er van uit gaat dat er niets vernield wordt. Weliswaar is er ’s nachts bewaking bij onze tenten en spullen in het park, maar ook in de toekomst verwacht men dat de kunstwerken er gewoon blijven staan, zonder vernield te worden.

Enkele Litouwers komen regelmatig kijken en zijn – zeker toen we de 10 kuilen begonnen te graven voor de palen van mijn fotoplaten – vol belangstelling. Niet zo heel veel mensen hier spreken Engels of Duits. We praten dan ook ‘met handen en voeten’, maar het gekke is dat ik het gevoel heb dat we elkaar verstaan! Het is makkelijk cotact met hen te maken en de mensen zijn blij met de kaart die ik hen geef (waarop website, email adres etc. die ik van het idee van de installatie heb gemaakt.) Wie weet laten ze me later horen hoe de foto-installatie er over een tijdje bij staat! Uiteindelijk was dit ook de bedoeling, dat de bewoners van Kaunas zich een beetje verantwoordelijk gaan voelen. Ben benieuwd! Wel heb ik een fotograaf/videomaker ontmoet. Hij maakt korte video’s van gebeurtenissen in Kaunas. Stuurde al wat video’s naar me op. Deze Arvidas zal het me zeker laten weten.

De kunstwerken van de andere deelnemers vorderen gestadig. Het is voor sommige echt met vallen en opstaan. Vandaag heeft Anne uit Polen de laatste hand aan haar installatie gelegd. Geert en ik gaan morgen beginnen om, samen met de volontairs de 10 gaten te graven. We hopen dat er materiaal is. Lars en Rose uit Zweden hebben voor hun installatie (met de titel ‘ Bibliotheek tot de hemel’ ,) ook vier gaten moeten graven. Vandaag zijn de hoge torens met boeken – in een stalen frame bevestigd – geplaatst. Toen de kuilen opgevuld moesten worden met cement heeft het heel wat voeten in de aarde gehad voor er cement gemaakt kon worden. (water uit de rivier b.v., en geen emmers of grote bak om de cement aan te maken. Het eerste gat is met moeite gevuld. Morgen zal er wel meer materiaal zijn om de andere gaten te vullen.

Ik ga morgen eerst goed kijken waar mijn foto’s het mooist uit zullen komen. Dit heb ik al eerder gedaan, maar toen was het te dicht bij de plaats waar vrachtwagens heen en weer reden om een mooi strand te maken waar gesport en Yoga etc. tijden de Hanzedagen. Ik stop nu met mijn derde verslag. Merk dat ik heel veel wil vertellen en het een soort dagboek wordt!

Volgende keer meer!
Lieve groeten uit een zonnig Kaunas van Marijke en Geert.

 

Reisverslag deel 4

Over 2 dagen is het al zover, dan starten de 31ste Internationale HANSE-dagen hier in Litouwen. Samenvloeien is het thema van de HANSEartWORKS. Het is een prachtige plek waar de twee rivieren, de Nemines en de Neris samen komen. Zeven Litouwense kunstenaars zijn op deze plek zeven grootse houten kunstwerken aan het maken. Het is de bedoeling dat deze houten stellages zaterdagavond verbrand worden en de start van een daverend vuurwerk gaan worden. Gek idee dat er wekenlang zo hard is gewerkt en dat het resultaat hiervan in een half uur helemaal verbrand gaat worden. Op het moment dat ik dit schrijf dan is dit al gebeurd. Heel wat Litouwers en delegaties uit de 85 aanwezige Hanzesteden waren bij dit grootse vuurwerk .Een heus spektakel met muziek, een helder verlichte hemel en prachtig vuurwerk!

Dinsdag waren we al begonnen om de palen zover ’klaar’ te maken zodat we de volgende dag, als de fotoplaten er dan eindelijk zouden zijn, we deze in de gleuven in het hout konden laten glijden en ze alleen nog vast gezet of gelijmd moesten worden. Als we de gaten in de grond op de juiste diepte hadden gegraven, dan konden we de stellages er in laten zakken. Het klinkt misschien eenvoudig, maar er is heel wat gemeten en gegraven om alles horizontaal en stevig te krijgen. Mijn grote zorg was elke keer, hoe de platen vast te zetten. Ik was bang dat de siliconenkit, die Dovidas had meegebracht, moeilijk aan te brengen was, en te zien zou zijn. Uiteindelijk was niemand ervaren hierin. Ook vroeg ik me steeds af of het wel het goede materiaal was. Verder waren de gefreesde gleuven veel breder dan de 8mm dikke fotoplaten. Eerlijk gezegd was ik, behalve over dit onderdeel, de rust zelve. Geert snapte daar niets van, die vroeg zich steeds af of alles wel op tijd klaar zou komen. Maar als dat niet zo zou zijn, dan zou iedereen er met man en macht aan gaan werken. Het moest gewoon klaar zijn om twee uur donderdag!

De goede plek Al eerder was ik een morgen bezig geweest met het markeren van de plaats waar de installatie moest komen. Blijkbaar niet de goede plek want al de markeerlinten en stokken waren een dag later weggehaald en bij elkaar gelegd. Nu was het zo ver dat ik echt de definitieve plaats van de installatie moest bepalen..Zo wisten we ook precies op welke plaats de gaten gegraven moesten worden. Met veel wikken en wegen, heen en weer schuiven van de palen, wist ik het uiteindelijk zeker, zo moest het worden. Dit was exact de goede plek!

Toen was het zover dat de gaten gegraven konden worden. Een van de studenten, had tijd om er aan te beginnen. Zonder grondboor want die bleek in gebruik te zijn op een andere locatie. Maar wat een pech! Er zaten hele grote keien in de grond. ‘Het leek wel of ze de ruïne van een kasteel tegen kwamen’, zo zei een andere student die mee kwam werken. Het duurde zolang, het graven van de eerste twee gaten. Enkele stenen moesten echt met de hand uitgegraven worden! We moesten stoppen. Eten en naar huis om de volgende dag vroeg te beginnen.

Woensdagmorgen waren Geert en ik al voor dag en dauw in Kaunas op onze werkplek daar. We hadden al besloten dat het er nu echt van moest komen., we gingen werken tot het klaar was. Het kon ook niet anders, want de volgende dag, donderdag om twee uur, was de officiële opening van de HANZEartWORKS. Omdat verschillende kunstenaars klaar waren, hadden wij het geluk dat er genoeg scheppen waren om met enkele mensen aan de slag te gaan. Daarbij bracht Dovydas een tijdje later dan toch de grondboor. Dat scheelde veel werk ! Het uitdiepen van de kuilen ging echt veel beter zo. Sommige gaten waren meer dan een meter diep. In Nederland zou je niet verder zijn gegaan zonder goed materiaal. In Kaunas is het gewoon anders. De benodigde materialen moest je gewoon ‘bemachtigen’ : een waterpas, schoppen, hamer, spijkers en nijptang en niet te vergeten houten latten. Fijn dat STANISLAW NOWODWORSKI, die net als wij nog hard aan het werk was, ons wilde helpen. De houten platen die tijdelijk op de plaats van de plexiglasplaten kwamen, waren iets te dik en moesten met een machine passend gemaakt worden. Voor de houtbewerker, een van de specialisaties van Stanislaw, was dat zo gebeurd. Stanislaw zijn been was genoeg genezen om weer aan het werk te gaan. Maar ook hij had nog veel te doen aan de vlucht ganzen die hij kapte, zaagde en vijlde uit een hele dikke eikenboom.

Eerlijk gezegd waren de volgende acht gaten in enkele uren gegraven en precies zo, dat de stellages op de goede hoogte en horizontaal stonden. Het was ondertussen lunchtijd. Met zijn allen zijn we gaan eten in het restaurant waar iedereen elke dag bij elkaar kwam om te lunchen en te dineren. De stad bood ‘kost en inwoning’ aan de kunstenaars aan. Het restaurant was een gezellig plek waar iedereen ‘s middags rond 13.00 uur en ’s avonds rond 19.00 uur elkaar ontmoette. Hét moment om meer van elkaar te weten te komen en echt in gesprek te komen. Je merkte vandaag wel dat de meeste mensen klaar of bijna klaar waren met hun werk. Het was voor diegene of ze eindelijk vakantie hadden! Sommige waren al twee weken in Kaunas elke dag op onze werkplek te vinden. Vooral in het begin hebben veel mensen moeten wachten op materiaal om aan de slag te gaan. Zie meer foto’s van de opbouw van mijn installatie op: Google Picasa

Centauer
GERARD LHERITEAU uit La Rochelle – Frankrijk, was klaar met zijn installatie. Een Centaur,( menspaard uit de Griekse mythologie) van wilgentakken. Gerard en zijn vrouw zijn eerst enkele dagen takken gaan snijden enkele kilometers verderop. Daarna hebben ze de takken van bladeren ontdaan en zijn dagen lang bezig geweest met het vlechten van delen van het beeld . Uiteindelijk is het een prachtig beeld geworden. Voor Gerard staat Centaur voor verbinding. De mens en de natuur aan de ene kant, kunst en cultuur aan de andere kant. Gerard hoopt dat de wilgentakken in de grond wortel gaan krijgen en gaan groeien.

Na de lunch gingen we vol verwachting naar onze werkplek. Geen Dovidas was daar, geen fotoplaten. Wel werd een van de jongens gebeld of hij zo snel mogelijk naar het kantoor wilde komen. Hij moest de fotoplaten met de auto van Dovidas op gaan halen in Vilnius!! De hoofdstad van Litouwen ligt zo’n 1 ½ uur rijden van Kaunas.

Op het allerlaatste moment
Het was drie uur in de middag. Om negen uur in de avond kwam hij moe aan. Helemaal opgewonden van zijn vracht. Vijf, zo te zien prachtige foto’s op dik plexiglas. We hebben de platen overgezet in onze eigen auto. Wilden het risico niet nemen dat er, ondanks de bewaking, iets zou gebeuren. Het was echt te laat om daar nu nog mee aan de slag te gaan.

In principe was morgen, Donderdag de start van de Internationale Hanze dagen. Veel mensen waren al aangekomen. De stad zou vol zijn, bruisen van activiteiten, maar natuurlijk ook afgesloten voor autoverkeer. Met onze badges en de platen in de auto hoopten we er door te komen.

Dag! Tot het vijfde verslag,

Hartelijke groet van Marijke en Geert